Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 6 lipca 2021 r. o sygnaturze II FSK 101/21 uznał możliwość zastosowania preferencji podatkowych zawartych w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Niemcami (UPO) do spółek komandytowych.
Istota sporu
Spór pomiędzy organem podatkowym a spółką rozpoczął się od wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego w sprawie preferencyjnych warunków opodatkowania podatkiem u źródła.
Według Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (DIKS), spółka nie ma prawa do skorzystania z takiej możliwości, ponieważ spółka osobowa
(w opisywanej sprawie jest to niemiecka spółka komandytowa), niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem dochodowym, nie może korzystać z preferencyjnych warunków UPO.
Organ swoją decyzję oparł o przekonanie, że osobą korzystającą z tych przywilejów jest wspólnik spółki osobowej i w stosunku do tego podmiotu zależy czy należy opodatkować wypłacane przez polskiego rezydenta podatkowego należności, – a jeżeli tak to jaką stawką. Spółka zaskarżyła decyzję DIKS. W 2020 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) przyznał rację spółce i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.
Z preferencją, czy bez?
Sprawa przeniosła się do Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA), który w 2021 r. orzekł, zgodnie z sądem pierwszej instancji, że spółka komandytowa może być beneficjentem preferencyjnych zasad opodatkowania wynikających z UPO.
Według Sądu, aby zgodnie z UPO spółka osobowa mogła korzystać z preferencyjnych stawek, musi posiadać status „osoby” i „siedzibę” w Polsce lub w Niemczech. Zdaniem NSA status „osoby” opisany w art. 3 pkt. 1 lit. b UPO, spółka uzyskuje wpisując się w definicje „każdego innego zrzeszenia osób”.
Warunek posiadania „siedziby” jest spełniony przez spółki osobowe dzięki interpretacji art. 4 ust. 4 UPO, który reguluje rezydencje spółek osobowych. Ponadto, zdaniem NSA, spółka osobowa nie musi być traktowana jak osoba prawna do celów podatkowych, aby być objętą zakresem podmiotowym UPO, ponieważ art. 4 ust. 4 UPO nie wprowadza takiego wymogu.
Dodatkowo NSA podkreślił, że w art. 10-12 UPO strony umowy nie wprowadziły wymogu, aby podmiotem uprawnionym do dywidendy, odsetek czy należności licencyjnych był podatnik, tylko „osoba uprawniona”.
Podsumowując, mimo że sama niemiecka spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego w Polsce, to może być uznana za rezydenta i dochód przez nią osiągany może korzystać z preferencji podatkowych, wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Niemcami (UPO).
Autorzy:
Aleksandra Philips, LL.M., Specjalistka ds. podatku VAT
Maciej Gryka, Młodszy konsultant ds. podatkowych
